تفاوت بین GPT و MBR هنگام پارتیشن بندی درایو چیست؟

هنگامی که یک دیسک جدید در ویندوز 10 یا 11 تنظیم کنید، از شما پرسیده شده که آیا می خواهید از MBR (Master Boot Record) یا GPT (GUID Partition Table) استفاده کنید. امروز تفاوت بین GPT و MBR را توضیح می‌دهیم و به شما کمک می‌کنیم گزینه مناسب را برای کامپیوتر یا مک خود انتخاب کنید.

GPT مزایای بسیاری را به همراه دارد، اما MBR هنوز هم سازگارترین بوده و در برخی موارد هنوز ضروری است. به هر حال، این یک استاندارد فقط برای ویندوز نیست و مک او اس، لینوکس و سایر سیستم عامل ها نیز می توانند از GPT استفاده کنند.

پارتیشن چیست؟

یک پارتیشن فقط به نحوه تقسیم فضا در هر نوع دستگاه ذخیره سازی – مانند هارد دیسک ها، درایوهای حالت جامد و درایوهای فلش – اشاره دارد. بیشتر اوقات شما فقط یک پارتیشن در هر درایو دارید، اما موارد و مواقع زیادی وجود دارد که بیشتر از آن خواهید داشت. به عنوان مثال “دیسک 0” ما را در نظر بگیرید.

ساختار پارتیشن چگونگی ساختار اطلاعات روی پارتیشن، شروع و پایان پارتیشن‌ها و همچنین کدی را که در هنگام راه‌اندازی استفاده می‌شود، در صورت بوت شدن یک پارتیشن، تعریف می‌کند. اگر تا به حال دیسکی را پارتیشن بندی و فرمت کرده اید، احتمالاً مجبور شده اید با MBR و GPT سر و کار داشته باشید. GPT استاندارد جدید است و به تدریج جایگزین MBR می شود.

GPT و MBR چه کاری انجام می دهند؟

قبل از استفاده از درایو دیسک، باید آن را پارتیشن بندی کنید. MBR (Master Boot Record) و GPT (GUID Partition Table) دو روش مختلف برای ذخیره اطلاعات پارتیشن بندی در درایو هستند. این اطلاعات شامل شروع و پایان پارتیشن ها در دیسک فیزیکی است، بنابراین سیستم عامل شما می داند که کدام بخش ها به هر پارتیشن تعلق دارند و کدام پارتیشن قابل بوت است.

به همین دلیل است که قبل از ایجاد پارتیشن در درایو باید MBR یا GPT را انتخاب کنید. محدودیت های MBR اولین بار با IBM PC DOS 2.0 در سال 1983 معرفی شد. به این دلیل که MBR یک بخش بوت ویژه است که در ابتدای درایو قرار دارد، Master Boot Record نامیده می شود. این بخش حاوی یک بوت لودر برای سیستم عامل نصب شده و اطلاعات مربوط به پارتیشن های منطقی درایو است.

بوت لودر کد کوچکی است که به طور کلی بوت لودر بزرگتر را از پارتیشن دیگری روی یک درایو بارگذاری می کند. اگر ویندوز نصب کرده اید، بیت های اولیه بوت لودر ویندوز در اینجا قرار دارند، به همین دلیل ممکن است مجبور شوید MBR خود را در صورت رونویسی و راه اندازی نشدن ویندوز تعمیر کنید. اگر لینوکس را نصب کرده اید، بوت لودر GRUB معمولاً در MBR قرار می گیرد.

MBR محدودیت های خود را دارد. برای شروع، MBR فقط با دیسک هایی تا اندازه 2 ترابایت کار می کند. MBR همچنین فقط تا چهار پارتیشن اصلی را پشتیبانی می کند – اگر بیشتر می خواهید، باید یکی از پارتیشن های اصلی خود را “پارتیشن توسعه یافته” کنید و پارتیشن های منطقی را درون آن ایجاد کنید.

مزایای GPT

GPT مخفف GUID Partition Table است. این یک استاندارد جدید است که به تدریج جایگزین MBR می شود. این استاندارد با UEFI مرتبط است، که بایوس قدیمی‌تر را با چیزی مدرن‌تر جایگزین می‌کند. GPT، به نوبه خود، سیستم پارتیشن بندی قدیمی MBR را با چیزی مدرن تر جایگزین می کند. این GUID Partition Table نامیده می شود زیرا هر پارتیشن روی درایو شما یک “شناسه منحصر به فرد جهانی” یا GUID دارد.

GPT از محدودیت های MBR رنج نمی برد. درایوهای مبتنی بر GPT می توانند بسیار بزرگتر باشند، با محدودیت اندازه به سیستم عامل و سیستم فایل آن بستگی دارد. GPT همچنین تعداد تقریباً نامحدودی پارتیشن را امکان پذیر می کند. باز هم، محدودیت در اینجا این خواهد بود که سیستم عامل شما اجازه می دهد تا 128 پارتیشن بر روی یک درایو GPT وجود داشته باشد، و برای اینکه آنها کار کنند نیازی به ایجاد یک پارتیشن توسعه یافته ندارید.

در یک دیسک MBR، داده های پارتیشن بندی و بوت در یک مکان ذخیره می شود. اگر این داده ها بازنویسی یا خراب شده باشند، شما در مشکل هستید. در مقابل، GPT چندین نسخه از این داده ها را در سراسر دیسک ذخیره می کند، بنابراین بسیار قوی تر است و در صورت خراب شدن داده ها می تواند بازیابی شود. GPT همچنین مقادیر بررسی افزونگی چرخه ای (CRC) را ذخیره می کند تا بررسی کند که داده های آن دست نخورده هستند.

اگر داده ها خراب شده باشند، GPT می تواند متوجه مشکل شود و سعی کند داده های آسیب دیده را از مکان دیگری روی دیسک بازیابی کند. MBR هیچ راهی برای دانستن اینکه آیا داده‌هایش خراب شده‌اند وجود نداشت – فقط زمانی که فرآیند بوت با شکست مواجه می‌شد یا پارتیشن‌های درایو شما ناپدید می‌شد، مشکلی وجود داشت.

سازگاری

درایوهای GPT تمایل دارند یک “MBR محافظتی” داشته باشند. این نوع MBR می گوید که درایو GPT دارای یک پارتیشن واحد است که در کل درایو گسترش می یابد. اگر سعی کنید یک دیسک GPT را با ابزار قدیمی مدیریت کنید که فقط می تواند MBRها را بخواند، یک پارتیشن منفرد را مشاهده می کند که در کل درایو گسترش یافته است.

این MBR محافظ تضمین می کند که ابزارهای قدیمی درایو GPT را با یک درایو پارتیشن نشده اشتباه نگیرند و داده های GPT آن را با MBR جدید بازنویسی نکنند. به عبارت دیگر، MBR محافظ داده های GPT را از بازنویسی محافظت می کند. ویندوز فقط می‌تواند از GPT روی رایانه‌های مبتنی بر UEFI که دارای نسخه‌های 64 بیتی ویندوز 11، 10، 8، 7، ویستا و نسخه‌های سرور مربوطه هستند، بوت شود. همه نسخه‌های ویندوز – 11، 10، 8، 7، و ویستا – می‌توانند درایوهای GPT را بخوانند و از آنها برای داده استفاده کنند – آنها فقط نمی‌توانند بدون UEFI از آنها بوت شوند.

سایر سیستم عامل های مدرن نیز می توانند از GPT استفاده کنند. لینوکس از GPT پشتیبانی داخلی دارد. مک های اینتل اپل دیگر از طرح APT (جدول پارتیشن اپل) اپل استفاده نمی کنند و به جای آن از GPT استفاده می کنند. احتمالاً می خواهید هنگام تنظیم یک درایو از GPT استفاده کنید. این یک استاندارد مدرن تر و قوی تر است که همه رایانه ها به سمت آن حرکت می کنند. اگر به سازگاری با سیستم‌های قدیمی نیاز دارید – به عنوان مثال، توانایی راه‌اندازی ویندوز از درایو روی رایانه‌ای با بایوس سنتی – فعلاً باید از MBR استفاده کنید.